Wszyscy ludzie są wezwani do uczestnictwa przez miłość w jednej świętości Boga: „Bądźcie wiec wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,48). Jedyną drogą prowadząca do poznania Boga jest wpatrywanie się, wsłuchiwanie się w naukę i naśladowanie Jezusa Chrystusa – Syna Bożego. Ta droga doskonałości otwarta jest dla każdego chrześcijanina na mocy Chrztu Świętego.
Karmelita świecki również wezwany jest do życia „w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi” – ale czyni tak ,, poprzez przyjaźń z Tym, o którym wiemy, że nas kocha, w służbie Kościołowi”. Św. Teresa od Jezusa (Reformatorka Zakonu Karmelitańskiego, która żyła w XVI w.) dostrzegła żarliwy dialog człowieka z miłującym Bogiem już w biblijnej tradycji proroka Eliasza i w Regule pierwotnej Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel z XIII w. W oparciu o tę Regułę pierwotną zobowiązała wszystkich członków Zakonu Terezjańskiego, do którego należy także Świecki Karmel, „aby żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi, rozmyślając we dnie i w nocy Zakon Pański i czuwając na modlitwach”. Św. Teresa wierna tej zasadzie „umieściła modlitwę jako fundament i podstawowe zadanie swojej rodziny zakonnej. Dlatego świecki karmelita jest wezwany do starania się , by czynić wszystko nie tylko dla Boga, ale przede wszystkim z Bogiem, tak aby ,,modlitwa przenikała całe jego życie, aby mógł chodzić w obecności żyjącego Boga (por. 1Krl 18,14), poprzez ciągłe ćwiczenie się w wierze, nadziei i miłości (…). „Celem jest osiągnięcie integracji doświadczenia Boga z doświadczeniem życia: być kontemplatykiem na modlitwie i wypełnianiu swojej misji” w życiu świeckim. Aby wejść w taką modlitwę trzeba konkretnego przygotowania, do którego prowadzi regularne czytanie Pisma Świętego i duchowej lektury, przyzwyczajanie się do trwania w obecności Bożej i zapominanie o sobie. Trzeba pamiętać o tym, że „mówimy do Boga, gdy się modlimy; słuchamy Go, gdy czytamy Boże Słowa” . Życie wygodne – zdaniem św. Teresy od Jezusa – nie może prowadzić do rozwoju modlitwy. Niedościgłą mistrzynią świeckiego karmelity jest Dziewica Maryja ,,jako wzór wierności w słuchaniu Pana oraz w postawie służby Jemu i innym. Maryja jest Tą, która zachowywała i rozważała w swoim sercu życie i czyny swojego Syna, dając przykład kontemplacji.” Maryja uczy świeckiego karmelitę współodpowiedzialności za Dzieło Zbawcze Jezusa Chrystusa.
„Karmelici świeccy, razem z zakonnikami i mniszkami, są synami i córkami Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel i św. Teresy od Jezusa. Dlatego uczestniczą w tym samym charyzmacie, co zakonnicy, przeżywają go każdy ze swoim szczególnym stanem życia. Jest to jedna rodzina z tymi samymi dobrami duchowymi, z tym samym powołaniem do świętości (por. Ef 1,4; 1P 1,15) i z tą samą misją apostolską. Świeccy członkowie wnoszą do Zakonu bogactwo właściwe swej świeckości”.
Pomocą w rozeznawaniu powołania do Świeckiego Karmelu mogą być wskazania :
– „Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego” (Ps 42,3)
– „Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów” (okrzyk proroka Eliasza por. 1Krl 19,10)
– „Żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi, opierając się na naśladowaniu i opiece Najświętszej Dziewicy, której forma życia stanowi dla Karmelu wzór upodobnienia się do Chrystusa” (K I, 9 a)
– „Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”(Lk 1, 38)
– „Jestem córką Kościoła” (słowa św. Teresy od Jezusa wypowiedziane u schyłku życia)
W Regule pierwotnej zawarto „zasady, które nadają kierunek życiu karmelitańskiemu:
a) żyć w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi;
b) być pilnym w rozważaniu Prawa Bożego;
c) przeznaczyć czas na czytanie duchowe;
d) uczestniczyć w liturgii Kościoła, zarówno w Eucharystii, jak i Liturgii godzin;
e) interesować się potrzebami i dobrem innych we wspólnocie;
f) umacniać się poprzez praktykę cnót i jednocześnie żyć intensywnie wiarą, nadzieją i
miłością:
- szukać wewnętrznej ciszy i samotności w naszym życiu modlitwy;
- zachowywać roztropną rozwagę we wszystkim , co czynimy” K I,6